میرزا محمد شفیع شیرازی متخلص به «وصال» متولد سال ۱۱۹۲ یا ۱۱۹۳ هجری قمری در شیراز که در یک خانواده محترم شیرازی در زمان سلطنت کریم خان زند، بزرگ شد و نزد دانشمندان آن دیار، علوم متداول زمانش و همچنین انواع خط را فرا گرفت.  وصال فرزند محمد اسماعیل شیرازی، جدش میرزا شفیع دبیر نادرشاه و جد سومش در زمان سلسله صفویه عامل گرمسیرات فارس بود. زمانی که فتحعلی شاه به شیراز سفر کرد، قرآنی که وصال شیرازی به هفت نوع خط نوشته بود و از هنر فراوانی در تذهیب و تجلید آن استفاده کرده بود را به شاه هدیه داد که نزد شاه، ارزش بسیاری داشت.

مهم‌ترین اثر به جا مانده از وصال شیرازی، دیوان اشعار او است که نزدیک به سی هزار بیت شعر در دل دارد. برخی معتقدند که وصال در مرثیه سرایی از تمامی شعرا گوی سبقت را ربود. از سروده‌های وی دیوان شعر و مثنوی «بزم وصال» است و اتمام مثنوی «فرهاد و شیرین» وحشی بافقی است که ناتمام مانده بود. او همچنین «اطواق الذهب» اثر زمخشری را به فارسی ترجمه کرده‌است.

در خصوص فضیلت‌های این هنرمند آمده است که مردی حکیم، فرزانه، دانشمند، شاعر و موسیقی‌دان بود اما شاعری بود که هرگز در طول حیات خود دهان به هجو کسی نگشوده بود و هر چه می‌گفت اگر چه برخی مدیحه و ستایش بود اما مشحون از نکات برجسته اخلاقی و تربیتی و عرفانی و پر از بی‌نیازی و بلندی طبع بود همراه با نگرشی فیلسوفانه. او در حدود شصت‌وهفت جلد قرآن نوشته است که از نظر هنری هر یک گنجینه‌ای بس عظیم به شمار می‌آید هر چند خود، شاعری زبان‌آور و نامی است امّا شاعری را یک نوع عذاب روحی و شرم‌ساری می‌دانسته و به‌دنبال این کار در ضمن قصایدش بسیاری از جاها، شاعری را مذمت کرده، مدح‌ گفتن را گدایی خوانده است و شاعر را پست و دون‌ همت معرفی کرده است.

در آخر وصال شیرازی در 65 سالگی یعنی در سال 1262 هجری قمری از دنیا رفت و در حرم مطهر شاهچراغ در کنار مزار مرادش «میرزای سکوت» به خاک سپرده شد.

جهت اطلاعات بیشتر در خصوص تورهای شیراز و شیرازگردی با شماره های زیر تماس پیدا کنید

02192008534

09017824056

همراه تیکت

سامانه رزرو آنلاین پروازهای سیستمی و چارتر